Tekst Andreas Verwaal | Foto Fred van der Zee
Goedgemutst til ik mijn licht spekkige beentjes over de drempel van onze voordeur. Het is 1996 en deze jongen heeft zojuist zijn eerste zwemles met succes afgerond. Ik voel me onoverwinnelijk nu ik naast rennen, fietsen, kleien en knikkeren ook al bijna kan zwemmen. Mijn arsenaal aan vaardigheden breidt zich in razend tempo uit en met dit tempo kan ik over een jaar of drie een cape aantrekken en doorgaan voor superman. Zelfoverschatting ligt op de loer. Maar ach, ik ben 6 jaar. Weet ik veel wat dat inhoudt.
Een jaar later sta ik trots naast het zwembad met mijn knalrood gelamineerde B-diploma in handen. Mijn moeder heeft mijn haar in een zijscheiding gekamd. Het meisje met wie ik altijd meereed naar zwemles heeft ook haar diploma gehaald. We moeten even samen spontaan op de foto. Ik schaam mezelf voor de zijscheiding. Had ik maar stekeltjes zoals alle populaire jongens. Het meisje naast me heeft een uitbundig karakter. Ik voel me daar ongemakkelijk bij. Meisjes zijn stomme en rare schepsels.
Onlangs vond ik deze foto terug in een stoffig oud mapje. Mijn gezichtsuitdrukking is een vreemd allegaartje van emoties. Een raar soort glimlach. Trots dat ik mijn diploma heb. Gêne voor mijn oubollige zijscheiding. En ongemak bij het vrolijke meisje dat naast me staat. Ik was stoer en wilde in geen geval met haar worden geassocieerd als zijnde ‘mijn vriendinnetje’.
Nu is het 25 jaar later en is het zwembad onlangs gesloopt. Het is exemplarisch voor de manier waarop ik mijn zwemvaardigheid heb laten versloffen. Ik kan nog wel boven water blijven als het moet, maar ik begeef me liever op vaste grond. Als ik bij water in de buurt ben, is dat meestal met een solide stalen bodem tussen mij en het water. Meestal in de vorm van een boot.
Hou jij nou ook meer van op het water dan in het water? Neem eens de gratis veerpont over het IJ in Amsterdam. Een ontspannen manier van vervoer.
reisinfo.gvb.nl/nl/lijnen?boat&show
