Gastcolumn
Door Morraya Benhammou
Ze slaakt een diepe zucht, over een paar uur laat ze alles achter wat ze de afgelopen jaren heeft opgebouwd. Ze dacht dat ze eindelijk veilig was, dat ze zich nergens meer zorgen over hoefde te maken.
Het heeft een lange tijd geduurd om het stemmetje te dempen dat haar vertelde dat het toch niet zou lukken, en na jaren rust hoort ze het toch weer galmen. Ze herpakt zich, want dit is niet het moment om zwak te zijn. Hoewel het haar pijn doet, is ze de harmonie al eens eerder verloren. Ze had het toen ook teruggevonden en gebruikt die gedachte als het laatste beetje hoop.
Ze draait zich om en glimlacht melancholisch naar de twee redenen waarvoor ze zich zo hard had uitgesloofd. Ze had hen alles willen geven wat zij zelf niet heeft gekend maar beseft zich dat ze niet altijd kon nakomen wat ze hen heeft beloofd. Ze denkt terug aan de geboorte van haar dochter, ze heeft de bevalling op het nippertje overleefd. Ze gaf haar de naam ‘ Sulah’, vrede. Haar moeder vertelde haar dat mannen pijn verachten, en vrouwen pijn omarmden en dat dat was waarom moeders, moeders waren. Ze begreep het pas toen ze voor de tweede keer zwanger werd.
In de verte hoort ze ternauwernood haar naam, ze grijpt rusteloos haar spullen en geeft hun paspoorten aan de man naar wie ze is doorverwezen. Ze mogen instappen en voor het eerst klinkt het weer als muziek in haar oren. Ze kijkt nog een keer achterom, slikt haar tranen in en gaat zitten.
Zo spelen de afgelopen dagen zich af in een eindeloze lus. Ze kan de bange blik van haar kinderen niet van zich afschudden. Inmiddels zijn zij oud genoeg om tegenslagen te trotseren maar te jong om te begrijpen wat de gevolgen zijn van haar keuze.
Op weg naar een onbekend land hoopt ze dat de stilte zal terugkeren voor zichzelf en meer nog voor haar kinderen. Dat was de belofte die zij zichzelf had gedaan, dat ze er alles aan zou doen om hen veilig en gelukkig te zien.
Ze voelt de daling en kijkt uit het raam, de belichting voelt als een warme deken in een ijzig vooruitzicht. Nog even en ze zou na weken zweven eindelijk aarden. Hoewel de landing haar catharsis zou moeten zijn, heeft ze geen rekening gehouden met de oorverdovende koren, de leuzen dat noch zij, noch haar kroost er welkom zijn.
Dit is nu eenmaal de vloek van een moeder, gevangen zijn in de utopie die zij zelf heeft geschetst maar niet zelf kan inkleuren.
Morraya Benhammou is docent en schrijfster, en won in 2019 de El Hizjra Literatuurprijs.