Na tien jaar tasjes recyclen wint de boodschap: raap iedere dag een stuk plastic van straat! ‘Haakkoningin’ Corrie van Huisstede vertelt het iedereen die bij haar langskomt.
Eerst vouw je het tasje. Dan knip je de bodem en het bovenstuk eraf. Je knipt het in, over één centimeter breed. Daarna hangen er allemaal losse strookjes. Die knip je schuin weg. Als je dat goed hebt gedaant, heb je één lange draad van plastic, je garen. Vervolgens kun je daarmee gaan haken.
‘Haakkoningin’ Corrie van Huisstede viert in 2020 haar 10-jarig jubileum met het recyclen van plastic tasjes in de Poortgebouwtjes aan de Molukkenstraat in Amsterdam Oost. In 2007 begon ze te haken met plastic tasjes. Uit ergernis. Ze woonde drie hoog en er was een tasje in een boom gewaaid. “En als je eenmaal kunt lezen en er staan teksten op, dan lees je dat de hele tijd. Ik ergerde me groen en geel aan dat wapperende plastic en dat ik dan de hele tijd ‘Kruidvat’ las.”
Van Huisstede vroeg zich af wat ze kon doen om deze milieu- en ‘lees’-vervuiling tegen te gaan. Met andere woorden: hoe geef je afval waarde? En hoe maak je mensen ervan bewust om hun omgeving schoon te houden? Ze ging cursussen haken met plastic verzorgen in buurthuizen en hield dat drie jaar vol. Toen dacht ze ‘als ik hier weg ben, weten maar zo weinig mensen ervan, ik moet het gezicht van de buurt worden!’
Aanspreekpunt
Van Huisstede wilde met de Haak-In een dagelijks aanspreekpunt voor de buurt worden. Ze stuurde een plan naar voormalig burgemeester Job Cohen. Na veel vijven en zessen mocht ze het eerste jaar huurvrij gebruik maken van de ‘Poortgebouwtjes’ aan de Molukkenstraat om de Haak-In een kans te geven. Tot op de dag van vandaag houdt Van Huisstede zich staande met een geringe subsidie. Die dreigt nu te stoppen.
Samen met een aantal mensen bekijkt Van Huisstede de mogelijkheden van crowdfunding. Ze verzucht: “Ik begrijp niet waarom gemeente Amsterdam niet meer bij wil springen. Het thema duurzaamheid speelt nu meer dan ooit. Ik lever een druppel en ik vraag een druppel.” Van Huisstede wil er verder niet over uitweiden, ze wordt nog boos als ze eraan denkt.
Huisstede is 20 uur per week te vinden in de ‘Poortgebouwtjes’ maar haar werkweek telt al snel 70 uur. “Als hier mensen zijn, zit ik niets te maken, dan luister ik, vertel ik, vouw en knip tasjes. Daarnaast doe ik veel thuis. Ik maak veel dingen thuis en doe alle documentatie. Ik houd ook de website, Facebook en Instagram bij. En dat allemaal alleen.”
Hoe komt Van Huisstede op de ideeën voor alle voorwerpen die ze maakt? “Ik begon met brillenkokers en van brillenkokers werden het tassen. Mijn zoon is nogal een aparte vogel. Hij ging die tassen op zijn hoofd zetten. Dus ging ik hoeden maken en van hoeden werden het lampenkappen. Ik vond dingen op rommelmarkten en daarmee ging ik dan aan de slag.”
Tasjes
Cursussen geven was tien jaar geleden erg in. Als elke ondernemer gratis tasjes geeft, heeft iedereen die voorhanden. Dat is niet meer zo. Tasjes kosten tegenwoordig geld. Vroeger ging ik met een auto vol plastic tasjes naar huis na een verjaardag. Iedereen wist wat ik deed en nam tasjes voor me mee. Ik was heel blij met sommige tasjes om de kleur. Ik word echt opgewonden van een plastic tasje, moet je weten”, lacht Van Huisstede. Volgens haar zijn op dit moment cursussen niet meer zo gewild.
Van de gemeente moet Van Huisstede opnieuw bewijzen wat ze in de anderhalve meter maatschappij nog kan betekenen. “De boodschap van de Haak-In gaat verder dan anderhalve meter”, brengt Huisstede verbolgen uit.
Flesjes
Wat nu de kracht van de Haak-In is, is het sociale aspect ervan en de bewustwording: er komen hier elke zaterdag groepen langs vanuit de buurtgids en het buurtmuseum in Amsterdam-Oost. Van Huisstede: “Dit is het leukste onderwerp van hun wandeling. Er is hier iets te zien, er is een gesprek. Ik spreek de mensen aan op wat zij met de flesjes doen die ze bij zich dragen. Her-gebruiken ze het flesje? Gooien ze het op straat? Of in de afvalbak? De boodschap om mensen bewust te maken, is veel sterker geworden.”
Ze vraagt iedereen of ze bereid zijn iets voor haar te doen: ‘Wil je voor mij maar eigenlijk voor jezelf, elke dag iets van de straat rapen en het weggooien?’ Van Huisstede: “Zo’n plastic flesje is het makkelijkst en op elke hoek staat wel een afvalbak. Als we dat allemaal doen, hebben we een nieuw probleem. Dan ligt er niet genoeg voor iedereen. Regelmatig komen mensen langs die roepen: ‘ik doe het elke dag en ik vind het nog leuk ook!’”
