Naar de Keukenhof, de disco en Texel: MUG doft zich op en gaat op stap met Linda Carolus, die Amsterdam Noord levendig houdt. “Ik weet niet van jou, maar wij zijn er klaar voor!”

Discoverlichting flikkert door Huis van de Wijk De Meeuw aan de Meeuwenlaan in Noord. Op de tafeltjes staan bakjes met pinda’s en chips, later blokjes kaas. Zes vrouwen bewegen samen over de dansvloer. Een oudere man deint in zijn eentje mee. Een grote vrouw danst met opmerkelijke souplesse op het Surinaamse ritme. Een knappe jonge vrouw zit al een uur lang stil aan de kant, als ze opeens opstaat om mee te dansen. Even later danst ze in haar eentje, in zichzelf verzonken. Het is zaterdagavond en de maandelijkse disco van ‘Gezellig op stap met Linda’.

Linda (vlechtjeskapsel, slecht ter been) is zelf diskjockey en draait vol overgave non-stop. “Ik ben gek op muziek. Heerlijk om te deejayen!” Op Whatsapp en Facebook heeft ze de buurt opgetrommeld: “Psssssst hey jij, ja jij! Ik weet niet van jou, maar wij zijn er weer klaar voor. Mocht je niets te doen hebben en zin om met de voetjes van de vloer te gaan (mee wiebelen op je stoel kan natuurlijk ook gezellig!!) dan ben je van harte welkom.”

© Elmer van der Marel

De disco is begonnen uit frustratie, zegt ze. “Eerst runde iemand anders die, maar toen hebben we twee maanden achter elkaar voor niks voor de deur gestaan. Ging het niet door, zonder dat het gemeld was. Toen ben ik naar De Meeuw gestapt en heb gevraagd of ik het mocht organiseren. Als je lang alleen bent, voor wie tut je je dan nog op? Dus ik zeg altijd: als je komt, kom opgedoft en afgestoft. En wees complimenteus naar elkaar: geweldig zie je eruit, ik herkende je niet eens! Zo geef je mensen het gevoel dat ze ertoe doen.”

Zondagskind

Twee dagen eerder maakte ze een ‘stadspasuitje’: in een bus naar de Keukenhof, op de dag van de opening. De 38 deelnemers betaalden 8 euro voor de reis en de toegang tot de bloementuinen. “Prachtige dag!” vertelt ze als we tegenover elkaar zitten. “Ik voel mij vaak een zondagskind, het is meestal zonnig en droog bij mijn uitstapjes of het regent alleen als we in de bus zitten. En de stemming is steeds goed, daar zorg ik voor: onderling respect, iedereen in zijn waarde laten. Geef andere gasten ook het volle pond en gedraag je, want wij zijn ook het gezicht van de Stadspas.”

Het begon tien jaar geleden toen Linda met een vriendin besprak wat je eigenlijk kon doen met ‘zo’n ding, een stadspas’. Dat gingen ze uitvinden en nu is ‘Gezellig op stap met Linda’ een netwerk van activiteiten en uitstapjes, met haar als gangmaker en organisator; ze was zelfs ambassadeur van de stadspas.

Zes planken

Of nee, het begon al eerder. Linda was caféhoudster, het laatst van café Valentijn in de Indische Buurt. Maar ze leed ‘zware verliezen’ van dierbaren – ‘ik zit in een meervoudig rouwproces’ – ze werd ziek en had geen arbeidsongeschiktheidsverzekering omdat die te duur was. Toen kwam het rookverbod dat veel horeca de das omdeed. “Ik werkte elke dag 12 tot 16 uur, tot de huisarts zei: je kunt doorwerken en dan bestel ik alvast zes planken voor je, of je stopt nu.”

Ze had ‘gigaschulden’, werd haar huis uitgezet en verbleef zes maanden in het klooster van de zusters van Moeder Teresa in de Jordaan. Toen kreeg ze woonruimte in Noord. “Maar ik schaamde me, kende niemand en heb mezelf acht maanden opgesloten.” Het was de Loopgroep Noorderpark in Beweging die haar uit het dal haalde. “Die begeleidster belde elke week of ik wel kwam, net zolang tot ik dacht; straks gaat ze weer bellen, ik ga maar vast. Zo heb ik mijn eigenwaarde en mijn ondernemingslust teruggekregen.”

© Elmer van der Marel

Dat leidde tot ‘Gezellig op stap met Linda’, met als motto: samen is gezelliger dan alleen. “En het mooie is: die loopgroep van toen is daarvan nu nog vaste kern, een soort familie, een warm bad.”

Hoogtepunten

Graag somt ze de jaarlijkse ‘hoogtepunten’ op. Eerst het Amsterdam Light Festival. “Doe ik bewust eind januari, want de feestdagen zijn moeilijk voor de mensen, maar januari is nog moeilijker, dat is een gevaarlijke maand. Hebben ze iets om naar uit te kijken. Dat lichtpuntje wil ik graag zijn.” Later in het jaar met bus en boot naar Texel. In de zomer het buurtfeest dat ze met talrijke vrijwilligers in en rond De Meeuw op touw zet, voetbaltoernooi, speeltuintje, zang van Master Stu – alias de zwarte Hazes van Amsterdam – en een ‘frummelhoek’ met gratis kapper, nagels lakken, haarvlechten en nog veel meer. “Met als achterliggende gedachte: de buurt verbinden. Laat je zien, laat je horen, dat anderen weten wat je doet in de buurt.”

Dan, in het najaar, is het Allerzielen. Linda ging altijd naar de herdenking in het Vondelpark en toen dat lichamelijk niet meer ging heeft ze er met hulp van de organisatoren zelf een opgezet bij de grote vijver in het Noorderpark, om de gestorvenen daar te gedenken. “Laatste keer hadden we in drie knipdagen duizend lotusblaadjes gevouwen en geknipt om de verlichte lotusbloemen te laten drijven. Vijfhonderd mensen waren er! Ik hoop dat het nog lang doorgaat, want de behoefte is groot. Het geeft een bepaalde berusting, ook voor mijzelf. Mijn moeder is vorig jaar overleden. Ik doe alles om mijn hoofd boven water te houden, van verdriet.”

Ten slotte komt kerst. “In coronatijd bedacht ik met een vriendin: wat kunnen we nog wel doen? En het idee werd: kerstontbijtjes. Die halen de mensen een dag van tevoren op en ik vraag ze alleen om op eerste kerstdag een mooie foto van hun ontbijtje te maken. Om saamhorigheid te stimuleren en te creëren.” In samenwerking met Verdedig Noord en de Florakokjes groeide dit uit tot het jaarlijks op feestdagen verstrekken van 1.100 maaltijden aan ‘mensen die het hard nodig hebben’. “Dan staat mijn hele huis twee dagen lang vol. Plus de boodschappen.”

Vitaal

Het duizelt de verslaggever: wat een organisatie, wat een werk! “Ik bereid alles voor. Aan mijn uitstapjes ben ik lang bezig. En de dag tevoren app en bel ik alle deelnemers. Uit ervaring weet ik: het hoofd van mensen met armoede zit vol problemen, ze luisteren wel maar horen het niet. Soms zijn ze het vergeten of hebben ze even niet kunnen betalen, of moeten ze afzeggen, en dan ga ik de hele wachtlijst weer afwerken.”

En na afloop schrijft ze een uitvoerig verslag op Facebook met foto’s. “Ze noemen mij een visuele verhalenverteller. Mensen zeggen: zoals jij het schrijft, lijkt het net of ik er zelf bij was.”

Gelukkig heeft ze hulp van de Vrijwilligersacademie en de stichting De Armen Ineen, die namens het stadsdeel Noord wil ontwikkelen als een ‘levende community’: een vitale gemeenschap. Het minste wat je van Linda Carolus kunt zeggen is dat ze daar dagelijks aan bijdraagt.

  

advertentie Regenboog Groep

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in