‘Zo’n beest geeft een beetje liefde’

De bekendste dierenzaak van Nederland staat in ongeveer de armste wijk van Nederland. Hebben armen geld over voor huisdieren? “Juist!’’ roept winkelier Dennis, bekend van de tv-serie Schuldig. Van haar laatste geld kocht een vrouw voer voor haar dieren. ‘Ze hield elf euro voor zichzelf over.‘

2
2889
Tekst John Jansen van Galen | Beeld Sandra Hoogeboom
Dennis van den Burg © Sandra Hoogeboom

De bekendste dierenwinkel van Nederland staat in een van de armste wijken van Amsterdam. Hebben de bewoners dan wel geld voor huisdieren? “Juist!” roept Dennis van den Burg (47) meteen. “Zo’n beest is wat hun nog een beetje in de running houdt, ze een beetje liefde geeft.” Twee dagen geleden had hij een vrouw in de winkel die van haar laatste geld voer voor haar dieren kocht. “Ze hield nog elf euro voor zichzelf over en vond dat ze daar net een week van kon eten.”

De Vogelbuurt in Amsterdam-Noord scoort hoog op alle lijstjes waar geen enkele buurt op wil scoren: percentage uitkeringstrekkers, eenoudergezinnen, werkloosheid, schooluitval, schuldproblematiek. Dennis’ winkel heet Ambulia, naar een waterplantje, en is gevestigd aan de Havikslaan. Er komt een grote, forse man binnen die hij blijkbaar kent. “Kwam hij weer sigaretten bietsen?”, roept zijn vader Henk van achter uit de zaak. “Twee”, zegt Dennis. “En zo loopt die man al vijf jaar langs de straat te schooieren. Dan faalt de hulpverlening toch?” En hij vertelt van Simone die, afgekickt van drank, monter de straat in kwam fietsen: ze ging in een nieuw huisje haar leven weer op de rails zetten, “En nu”, vraagt hij. En roept: “Dood! Alcohol, alcohol, alcohol.”

Televisie

De winkel bestaat al vanaf 1957 en Dennis drijft hem, gedreven door dierenliefde (hij is een gepassioneerd duivenliefhebber) sedert 2008. Hij werd beroemd door de televisieserie Schuldig van Human, waarin hij in 2016 welsprekend en zachtaardig, het gezicht omkranst door Jezusachtig lang haar, vertelde hoe hij als kleine winkelier in de knel dreigde te raken van almaar oplopende schulden en daarop in meerdering gebrachte toeslagen en boetes. Nederland sloot hem in zijn hart en tot in de Tweede Kamer werd zijn lot besproken. Hij kwam op televisie bij Jeroen Pauw en Hanneke Groenteman deed een goed woordje voor hem in DWDD. Menig Amsterdammer, onder wie ondergetekende, besloot voortaan zijn dierenbenodigdheden bij hem te kopen. Ergens buiten Amsterdam werd bij een kerkdienst gecollecteerd voor Dennis. Een vrouw die ‘alles al had’ vroeg als verjaarscadeau giften aan Dennis en stuurde hem een paar honderd euro. “Dat heb ik het allermooiste gevonden”, zegt hij geroerd.

Maar je hield je hart vast. Hoe lang zou het effect van het tv-lievelingschap beklijven? In ieder geval lang genoeg om Dennis al in 2018 uit de schulden te helpen (hij verdiende toen zelfs even zoveel dat hij huursubsidie moest terugbetalen). “Niet alle nieuwe klanten zijn blijven komen”, beaamt hij, “maar genoeg om het hoofd boven water te houden.” Er komt juist een man met een rugzak binnen, zichtbaar niet uit de armere categorieën, die kattengrit wil aanschaffen en een tuigje voor zijn katje dat (hij doet het voor) almaar heen en weer schicht en dat hij niet alleen naar buiten wil laten. Eenmaal weer buiten staat de man nog lang naar zijn aankoop te staren: hoe zal hij dit het poesje aangorden?

Er meldden zich ook mensen die Dennis spontaan daadwerkelijk wilden helpen, maar daar is weinig van gekomen. “Ze wilden allemaal van die dingen als een website of een webwinkeltje opzetten, maar dat is niks voor mij.” Hij is wars van de computer, doet ‘alles nog houtje-touwtje’. Hij neemt de telefoon en begint uit een warrige stapel papieren bestellingen door te geven.

Klandizie

Dennis heeft in die twaalf jaar de buurt sterk zien veranderen. “Het was eerst erg multiculti, en die mensen hebben ook wel huisdieren. De kat is overal geliefd en ze hebben vaak vogeltjes. De kinderen groeien er mee op en krijgen soms konijnen.” Nu is het een ‘soort studentenparadijs’ geworden, zoals in heel Noord, ‘met meer open ramen en minder dichte gordijnen’. “Dat is prettiger maar ook minder genoeglijk op straat, want het zijn allemaal tweeverdieners.”

“In principe ben ik daar als winkelier wel blij mee, want die nieuwe bewoners hebben meer te besteden en van je buren moet je het in het algemeen niet hebben. Die bestellen liever op internet of kopen bij de supermarkt. Ze komen pas bij mij als ze iets over hun dier willen bespreken, want dat kan niet in de supermarkt. Dan heeft de kat vlooitjes of de hond bijt in zijn poten: wat moeten ze doen? Dan staan ze hier rustig een half uur met mij over hun poes te praten. En die zie je dan niet meer terug.”

En hij moet zeggen: corona heeft weer een beetje het besef teruggebracht dat je buurtwinkels je klandizie gunt, ‘anders zijn er hier straks hele straten zonder één winkel.”

Een nieuwe, voor Dennis gunstige ontwikkeling is dat mensen vogels tegenwoordig niet alleen in de winter maar het hele jaar door voeren. “Honderd mezenbollen!,” roept Dennis opgetogen, als een vrouw haar bestelling doet. “En 2,5 kilo gepelde pinda’s!” “Die vrouw,” zegt hij als ze weg is, “gaat in haar tuintje genieten van al die mussen. Twintig jaar lang nauwelijks een mus gezien in Noord en nu ineens wemelt het ervan.” (Ik kan het uit eigen waarneming bevestigen: hele zwermen mussen strijken tegenwoordig neer op de voedertafel.) “Met halsbandparkieten is het andersom: twee jaar geleden stikte het er nog van, vorig jaar zag ik er niet een en nu lijken ze terug te komen.”

Hij krijgt als buurtwinkelier de vreemdste vragen: “Of ze even de fietsbanden mogen oppompen. Ik heb geen fiets maar wel een pomp. En de buurman van vijf huizen verder: er komt geen mens bij hem over de vloer dus of ik even een kastje kan komen verschuiven, of de wifi doen. Dan loop ik wel even weg. Pas nog, een gehandicapte man had zijn sleutels in de put laten vallen. Nou, ik heb een magneet, voor mijn aquaria, en jawel, daarmee is het gelukt.” Hij toont de bedankbrief van de politie, die 8,50 euro bij hem in de bus zal doen, als vergoeding voor de magneet, die nog geheel in orde was. Dat is dan de ‘sociale functie’ van deze dierenwinkel.

Dennis van den Burg (47) groeide op in het Blauwe Zand in Amsterdam-Noord. Hij woonde in Vogeldorp, is gescheiden en woont nu weer in Buiksloot. In 2008 nam hij dierenwinkel Ambulia aan de Havikslaan over. In 2016 werd hij landelijk bekend door de Human-televisieserie Schuldig, waarin hij zijn schuldenproblematiek besprak.

advertentie Regenboog Groep

2 REACTIES

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in