Voor de coronacrisis hadden bepaalde sectoren, zoals in de metaal, al moeite personeel te vinden. Maar afgelopen zomer toen de economie langzaam weer opstartte, hadden meer bedrijven moeite openstaande vacatures ingevuld te krijgen. Vooral de horeca werd hierdoor getroffen. Niet verwonderlijk eigenlijk, want de horeca is de sector die van oudsher lange werktijden kent en waar de salarissen ook niet hoog zijn. Redelijk geschikt om als student een bijverdienste te hebben, maar compleet ongeschikt om in je levensonderhoud te kunnen voorzien en een leven op te bouwen.
Dan hoef je dus niet raar op te kijken dat je personeel weggaat en niet terugkomt als er ander werk voorbijkomt, waar het beter af is. Vele voormalige horecamensen zijn actief geworden in de coronabusiness, zoals teststraten en callcentra. Je bent verzekerd van vooruit te plannen werkuren en een stabiel inkomen. Kortom je weet, waar je aan toe bent en dat geeft rust en juist geen stress. Is het niet raar dat de horeca, mensen tekortkomt? Wat is er gebeurd met de loonsteun die juist bedoeld was om mensen in dienst te houden tijdens de coronacrisis?
Bovenstaand voorbeeld geeft aan dat flexibilisering van de arbeidsmarkt is doorgeschoten. Haaks staat het op wat mensen willen, namelijk (inkomens)zekerheid. De metaalsector staakt al tijden voor een betere cao met minimaal een bruto-uurloon van €14,-. Ze zijn boos dat werkgevers wel kapitalen uitgeven aan bonussen om nieuwe mensen aan te trekken, maar niet thuis geven als het gaat om goede cao-afspraken zodat mensen behouden blijven voor het bedrijf.
Kortom investeer in je mensen. Beschouw ze niet als een snack die je op zaterdagavond na het stappen uit de muur trekt. Die je als de snack onverhoopt niet lekker is, zonder er verder bij na te denken, weggooit. Beschouw mensen als de luxe maaltijd, waar je al je ziel en zaligheid in gelegd hebt en trots op bent om het je bezoekers voor te schotelen.
Jacques Peeters is spreekuurmedewerker van de Bijstandsbond
